Yine böyle bir zemheriydi anne

Bir bomba sesiyle savruldu bütün hayallerim

Can kırıkları arasından yalın ayak kaçarken

Tel örgülere takıldı büyüttüğüm pembe düşlerim

Hava çok soğuk kar yağıyor anne

Şimdi buz kesiyor benim mülteci yüreğim

Yine mevsim böyle zemheriydi anne

Umut koymuştum yarınların adını

Yaşamak büyütmüştüm içimde denizler ötesine

Kıyıya vurdu zalim bir dalgayla yumuk ellerim

Sular çok soğuk buz kesiyor anne

Şimdi çok üşüyor benim mülteci yüreğim

Mevsim yine böyle soğuktu anne

Dünya çok küçükmüş ben onu öğrendim

Bütün çocukların gülüşlerinde güller açarken

Sığmadı hiçbir yere benim minik düşlerim

Vicdanlar buz gibi çok soğuk anne

Üşüyor şimdi benim mülteci yüreğim

Mevsim yine böyle bir kıştı anne

Ölümün kapısı bize hep Aralık/mış ben onu öğrendim

Ömür bestelemiştin bana ninnilerinde

Bir çelme ile yere düştü yıllarım benim

Özgürlük çok uzakmış, yokuşmuş anne

Şimdi çok yoruldu benim mülteci yüreğim

Mevsim yine kışa evrildi anne

İnsanlık yırtılmış paramparça, yamalı bohça

Bir umutla eteklerine tutunmuştu çocukluğum oysa

Haydi toparlan yüreğim kalk da gidelim

Merhameti buz tutan bu dünyayı terk edelim

Çünkü hep bir mülteci artık benim yüreğim