Yazarların şiirle münasebetleri üzerinde etraflıca durulmamıştır. Bugün birçok roman, tiyatro eseri ve hikâye kitabı yazarının, yazı hayatına şiirle başladığını az çok herkes tahmin eder. 1980’li yıllarda edebiyatçılarımızın çocukluk hatıralarını araştırırken ve Edebiyatçılarımızın Çocukluk Hatıraları kitabını hazırlarken bu gerçeği gördüm. Sonra Yazar Olacak Çocuklar, Şair Olacak Çocuklar ve Romancı Olacak Çocuklar kitaplarımda da aynı hâllere rastladım. Hemen hemen birçok edibimiz, yazı faaliyetlerine önce şiirle başlamıştı. Aksi varsa da çok az. Nesirle başlayanlar belki de yüzde on… Acaba niçin? Şiirin daha kolay sanılmasından mı? Metin olarak kısa oluşlarından mı? Kim bilir? Ama umumiyetle edebiyat âlemine şiir kapısından girildiği bugün için bir hakikattir.  

Mihrabad Yayınları’nda çalıştığım sıralarda, sanıyorum 2019’un sonu veya 2020 yılının başı olacaktı. Eserlerini yayınevinde neşrettiğimiz Gürbüz Azak ağabeyimiz, mekânımızı şereflendirmişti. En az 40 yıldan beri tanıdığım, örnek aldığım mükemmel bir aydın, iyi bir yazar, seçkin bir ressam ve gönül insanıdır Gürbüz Azak. O gün, yine kitapları Mihrabad’dan çıkan Nurettin Taşkesen Bey de yayınevindeydi. Bir ara Nurettin Bey, çantasını açtı ve bir sürpriz yaptı. Elinde içi yazılı bazı kâğıtlar vardı. Sonra merakımızı gidermek için, “Bunlar Gürbüz Abi’nin şiirleri…” dedi. Tabii merakımız daha çok arttı. Sonra Nurettin Bey açıklamada bulundu: “Muhtemelen Can Kardeş dergisinde çalışırken Gürbüz abi bu şiirleri bana vermişti. Dergide yayınlayalım. diye. Ben de bunları sakladım. İşte o şiirler bunlar.” Tabii ben heyecanla aldım ve incelemeye baktım. Gürbüz abimiz de dalmış, geçmişe gitmişti. Bazen cesaret işe yarıyor. Ben hukukumuza binaen, “Gürbüz abi, bu şiirleri fakire lütfetseniz çok sevinirim. Bir yazı konusu yapar, yayınlarım. Böylece takipçileriniz de şairlik yönünüzden haberdar olur, ne dersiniz?” dedim. Tebessüm etti, “Olur” dedi. Zaten dünyanın en kibar insanlarından biri olan Gürbüz abiden “Hayır” sözü pek çıkmaz. Duyulmamış, işitilmemiştir. İnsanlara, hele dostlarına karşı muhabbetle doludur, onları kırmaz. Şiirleri bana verdi. Ben büyük bir heyecan içinde aldım, teşekkür ettim. Eskiden olduğu gibi teksir kâğıdına, sarı kâğıda daktilo ile yazılmıştı şiirler. Uzun zamandır elimin altında, masamın üstündeydiler. Nihayet bugün nasip oldu. Bu altı şiiri, giriş yazımla birlikte arsiv.bizimsemaver.com sitemizin kıymetli okuyucularına sunuyorum. Bu şiirler çocuk edebiyatımıza büyük bir katkıdır. Bu kazanç, sadece çocuklar için mi? Hayır, bence büyüklerin de zevkle okuyacağı iyi şiirler bunlar. Keşke diğer şiirleri de aransa, bulunsa ve hepsi bir kitapta buluşsa. Onun da vakti saati gelir inşallah. Bu vesile ile şiirlerin şairi aziz büyüğüm Gürbüz Azak Beyefendiye ve bu şiirleri uzun yıllar özenle saklayan kıymetli tarihçi yazar Nurettin Taşkesen Beyefendiye teşekkür ediyorum. Sağ olsunlar, var olsunlar. İşte “Babamla”, “Menevşeli Şiir”, “At”, “Bayram Sabahı”, “Dedemin Sağlam Elleri” ve “Bıçak” isimlerini taşıyan, bahsi geçen altı şiir:

BABAMLA

Bir Cuma vakti babamla

Oturup abdest aldık

Camiye ulaşan serin yolarda

Gittikçe çoğaldık

Bir Cuma vakti babamla

Herkes selam verdi günlük güneşlik

Kuş dolu ağaçlar, gülen kilimler

Bir Cuma vakti babamla

MENEVŞELİ ŞİİR

Bir köyden öbür köye

Islık ıslık yürümek

Bu yurdu seven için

Uzaya gitmek gibi

Annemi bilir misiniz,

Annemin yemeklerini, bardaklarını?

Okul sonu eve gitmek

Saraya gitmek gibi

Bol menevşeli dere boyunda

Var mı

İki arkadaş bir olup

Yaya gitmek gibi

AT

Belki çok geç, belki erken

Uzaklarda gün doğarken

Yağız atlı yaman bir Bey…

Dıgıdak dıgıdak dıgıdak

He he he heeeeeeyyy!..

Uçarak coşarak noktalaşarak

Dereler tepeler aşarak

Bu nasıl atlı, bu nasıl Bey?

Dıgıdak dıgıdak dıgıdak

He he he heeeeeeyyy!..

Savruldu bulutlar atın yelinden

Anladım haber var Urumeli’nden

Atlanıp kanatlanmak ne güzel şey

Dıgıdak dıgıdak dıgıdak

He he he heeeeeeyyy!…

BAYRAM SABAHI

Ne tatlıdır şu bayram sabahları

Herkes ayakta, sular uykuda

Bu bayram da dünyalar benim

Gözlerim ufukta, ellerim suda

Mintan yeni, urba temiz, can şirin

Tanyeri ağaralıdan beri…

Camiye çıkan yollar gibi gururlu

Babamın, ellerimi tutan elleri

Pırıl-pırıl gözlerle sevincimizi

Camilerden evimize taşırdık

Öpülecek ne kadar da el vardı

Ne güzel bayramlaşırdık…

Daha mı tatlı acep diğerlerinden

Namaz sonrasının bayram şekeri?

Tadı hâlâ damağımda, bilseniz

Çocukluğumdan beri…

DEDEMİN SAĞLAM ELLERİ

Benim dedem Galiçya’da

Ruslara karşı savaşmış.

Ve çarpışa çarpışa dedeciğim

Osmanlı toprağında on yıl

Köşe-bucak dolaşmış…

Sarıkamış’ta kurşun yemiş,

Çanakkale’de şarapnel.

Tek bacağı her sabah sızlar ama,

Dedemin yüzü güler…

Benim dedem diyor ki:

“Şu Moskof’la Yunan’a güvenmem

O günden beri.

Varsın, bir bacağım olmasın

Tüfeği tutmak için insanın

Sağlam olmalı elleri…”

BIÇAK

Bıçak var kınındadır

Bıçak var sapı sarı

Kavun sere karpuz keser

Ilık yaz akşamları

Bıçak var pırıl pırıl

Sedef kakma gümüş yüzlü

Bıçak gördüm unutulmuş

Kahverengi ve pürüzlü

Kimi küçük kimi büyük

Kimi sivri kimi enli

Al kuşakta baş köşede

Kara saplı ak bedenli

Son gördüğüm işlemeli

Cana yakın ve sıcaktık

Yüreğimden çıkardılar

Ama ne güzel bıçaktı