Tüm ihtişamıyla yükselirken şu kızıl ay,
İçimde gel-gitlerimle baş başayım.
Ne hüzünlere doygun kalbim,
Ne çıkış yolunda kaybolan aklım,
Anılara bakacak kadar cesur şu an.
…
Öyle boş, öyle uzak ki yalnız gökyüzü,
Görünmeyen uçsuz bucaksız derinlerinde…
Hiç kadar toz zerreciğim şu sonsuz kâinatta.
Düşüncelerimin karanlık çıkmaz sokaklarında,
Fener kadar aydınlık, başı mağrur tek hece var,
Ben…
…
(Bu şiir ben kelimesiyle biterse melankoli, sen kelimesiyle biterse kara sevda gibi oluyor.)