Düşerken göz yaşlarım tenimi yaktı geçti
Hiçbir gönül görmedi öylece baktı geçti
Bir içine ağladı bir de seher vaktine
Bir ummanın koynuna sığınıp aktı geçti 

Umman dahi dertliydi kalmamıştı mecâli
Benden daha mahzundu yoktu sarmaya hâli
İlk günden çekiyormuş bu bitmeyen melâli
Çare diye zülfüne Kevser'i taktı geçti 

Düşer mi hevesinden gönül İrem bağları 
Geçse de cân görmüyor ömrün lâtif çağları
Çoktan düne yar etti dünya nice sağları
Aşkından öldüğünü kabre bıraktı geçti 

Yol uzun mu kısa mı yürüyene aşikâr 
Gülmek mi sandın gönül bahtımıza kalan kâr 
Hem bir tatlı yalancı hem de büyük hilekar
Gölgesinde durduğum dünya duraktı geçti

Ah gönül aldanma sen herşey nihayet bulur
Acı da biter elbet zevk de gelmemiş olur
Tek ebedi güzelden  muhabbeti umulur
Rüya idi bu alem O'ndan firaktı, geçti